Guangning, de geboortegrond van Xián

Dit verhaal is geschreven door Maike en Xián.

De dag waar we voor gekomen zijn, was eindelijk daar. Inmiddels alweer 2 dagen terug vertrokken we samen met onze tolk en chauffeur richting Guangning, de plek waar Xian vandaan komt. Het was zo’n 1,5 uur rijden en onderweg van Guangzhou naar Guangning zag je het landschap veranderen. Het werd steeds bergachtiger, wat ervoor zorgde dat we veel tunnels tegenkwamen, één daarvan heette de Xi’An tunnel. De chinezen houden er een behoorlijk andere rijstijl op na en dat is misschien ook wel de reden dat je pas een auto mag huren als je hier je Chinese rijbewijs hebt gehaald, zo vertelde de chauffeur.

Na de rit door Guangning (dat overigens big quiet city betekent volgens Conny) waarin we werden omringd door bamboe en motorwinkeltjes, kwamen we aan bij het kindertehuis. Omdat het kindertehuis een paar jaar terug verhuist is, herkende we de plek niet meteen. De vrouwen die ons op de parkeerplaats begroetten zorgden ervoor dat al snel duidelijk was dat dit het kindertehuis was. Het begon onwennig, maar de 4 dames namen Xián al gauw mee naar boven, de rest volgde trouw met een camera in de aanslag.

Zoals we al wisten, is het tehuis een tijd nadat Xián werd geadopteerd veranderd in een special need tehuis. Dit betekent dat het tehuis kindjes opvangt met een handicap. Dit kunnen missende armpjes of beentjes of b.v. een hazenlipje zijn, maar dit tehuis verzorgde blinde kindjes en kindjes met o.a. het syndroom van down. Dit was even wennen, maar de 8 kindjes waren stuk voor stuk schatjes.

Elf jaar terug hebben we een wegwerpcameraatje naar China gestuurd die we bij het krijgen van Xián terugkregen. Deze foto’s hebben we toen laten ontwikkelen en lieten ons zien hoe de tijd in het kindertehuis was voor Xián. Dezelfde foto’s en een hele hoop andere foto’s die we met en van Xián hebben gemaakt, hebben we in een fotoboekje gestopt en meegenomen. Nog voor we deze uit de tas konden halen, zat één van de verzorgsters drukke handgebaren te maken en al half in de split. We snapten niet echt wat er gebeurde, maar dat werd al snel duidelijk toen Conny begon te vertalen. Wat bleek? De verzorgster herkende Xián meteen en liet zo aan de andere verzorgsters weten dat Xián altijd zo lenig was en altijd en overal spagaten en splitten uitvoerde. Ze wilden graag weten of Xián dit nog in zich had, maar dit was door de jaren heen wat verslechterd. Even later werd het duidelijk dat niet alleen de vrouw die zo druk gebaarde, maar alle vier de vrouwen Xián hadden verzorgd! Ze wisten zich nog alles te herinneren, keken of Xián het litteken nog had dat ze op haar 2e had opgedaan en vertelden dat Xián vroeger een heel rustig kind was geweest (hier begonnen we even te twijfelen of we het wel over hetzelfde kindje hadden.. haha). Het verklaart wel de naam van Xián, die charming quiet lady betekent. De vrouw die Xián deze naam heeft gegeven, was helaas niet aanwezig, omdat ze inmiddels al met pensioen is. Hoe oud ze precies is weten we niet, maar Conny vertelde dat je hier als vrouw al op je 50e met pensioen gaat. Mannen gaan rond hun 55e/60e met pensioen, maar dat terzijde. Ook was Xián door één van de verzorgsters wel eens mee naar huis genomen en wist deze verzorgster zich nog precies te herinneren hoe ze Xián altijd naar haar huis droeg. Het duurde niet lang of Xián werd door alle vrouwen minstens 10 keer op de foto gezet.

Hierna werd het fotoboekje door alle vier de vrouwen bekeken en werd druk gebabbeld. Ook Xiáns grote vriendin Mira was op zowel de foto’s van 11 jaar geleden als recente foto’s te zien. De vrouwen vonden het super leuk om te horen dat de twee meiden nog zoveel met elkaar om gaan. Ook zaten er foto’s bij van reünies die we hebben gehad met onze ‘adoptiegroep’, de verzorgsters vonden het prachtig om te zien wie wie was en herkenden ze stuk voor stuk. Het fotoboekje hebben we uiteraard cadeau gedaan.

Toen was het de beurt aan de verzorgsters om er een fotoboek bij te pakken. Foto’s die we nog nooit hadden gezien kwamen voorbij. 1 van elk kindje dat ooit in het tehuis had gezeten. Zo herkenden we ook alle andere kindjes die in dezelfde reis als Xián geadopteerd zijn. Ook kwamen we er achter wie het jongetjes was waarmee Xián zoveel op de foto’s van 11 jaar terug stond. Dit bleek geen jongetje, maar een meisje te zijn die Xián haar beste vriendinnetje was. Dit meisje is inmiddels geadopteerd door een Chinees gezin in een andere stad.

Aangezien de directeur van het kindertehuis en het Social Welfare Institute op ons zat te wachten, moesten we er vandoor. Xián kreeg van de verzorgsters nog een cadeautje: een dagboekje. Eenmaal bij de directeur zijn we, onder het genot van een chinees kopje groene thee, duizend maal welkom geheten en hebben we het een en ander aan gegevens uitgewisseld, WeChat nummers bijvoorbeeld (het chinese whatsapp gecombineerd met facebook). Helaas bleken deze het bij thuiskomst niet te doen.. Wel hebben we nog een e-mailadres dat hopelijk uitkomst biedt om contact te houden met het kindertehuis.

Toen was het tijd om te lunchen, alle verzorgsters gingen mee. Midden in Guangning gingen we naar een typisch chinees restaurants waar alleen lokals komen (niet dat er veel toeristen zijn in Guangning). Vanalles kwam voorbij: duif en kip met de kop en poten er nog aan (zelfs hier werd van gesmuld), varkens pom (we zijn er nog niet uit wat het is, maar hebben nog niet de moed gehad om het te googlen), varkenspoten, de wortel van de bamboe (waar Guangning overigens exporteur nummer 1 in is), beef, noedels, broccoli, een lokale plant, witte rijst, hele visjes, soep en typische chinese apple vinegar. Het was heerlijk en ondanks dat we elkaar niet direct konden verstaan ook heel gezellig. Ook Conny kon de vrouwen niet altijd verstaan, waarschijnlijk doordat ze een dialect spraken. Roy werd nog even een knappe man genoemd wat gepaard ging met veel gegiechel.

Daarna was het tijd om naar de vindplek te gaan, wat in onze gedachte altijd een schooltje is geweest. Conny vertelde ons dat het kindertehuis en Social Welfare Institute er in 2003 huisveste en na even doorvragen bleek dat Xián hier zelfs een jaar heeft gewoond. Helaas konden we niet naar binnen, maar wel hebben we de omgeving even verkend.

Omdat we met Roys verjaardag geld hebben ingezameld voor het kindertehuis en zelf ook een bijdrage wilden geven, vroegen we de verzorgsters waar de kindjes het meeste behoefte aan hadden. Kleertjes en eten genoeg, dus vonden de verzorgsters het een goed idee om een nieuwe televisie aan te schaffen. Daar gingen we: met 4 eigenwijze chinese dames naar een soort Expert. Al snel werd de televisie uitgekozen, gecheckt op krassen en werd er nog een behoorlijk bedrag van de prijs afgepingeld. Eenmaal terug in het tehuis werd de televisie aangesloten en genoten de kinderen zichtbaar. Waar ze eerst nog aandacht voor ons hadden, was deze aandacht nu volledig gericht op de televisie. Een chinees kinderprogramma stond op en ze vonden het geweldig. Ze lachten, dansten en klapten, hun dag kon niet meer stuk. Ook hebben we een deel van het bedrag geschonken aan de verzorgsters van Xián en het kindertehuis zelf.

Toen was het tijd voor ons om afscheid te nemen. Alle verzorgsters liepen mee naar de auto en knuffelden Roy, Bernadette, Maike maar natuurlijk vooral Xián (helemaal plat). De dag zat er op en het was tijd om terug te rijden naar Guangzhou. Voor Xián een mooie, leuke, indrukwekkende en waardevolle dag waarop ze meer over zichzelf heeft geleerd en haar verzorgsters oftewel ‘tantes’ zoals ze hen vroeger altijd noemde. Een dag die Xián, maar ook de rest van de familie voor de rest van ons leven bij zal blijven.