Van Hongkong naar Guangzhou

Aangezien we ons gister pas om 3 uur op het treinstation van Hongkong hoefden te melden, besloten Xian en Maike het zwembad op het dak van het hotel maar eens uit te testen. Na een verkoelende duik (die overigens verboden bleek te zijn volgens de badmeester), besloten we nog even langs de Sik Sik Yuen Wong Tai Sin tempel te gaan. Het tempelcomplex van 18.000 m2 dat haar 95e verjaardag vierde was heel indrukwekkend. Verder werden dit keer Roy en Bernadette belaagd door een familie Chinezen (waarschijnlijk afkomstig van het platteland of ergens anders waar Europeanen vrij schaars zijn). Nadat alle familieleden, een stuk of 12, op de foto waren geweest, konden we verder met onze wandeling door de Garden of Wishes bij de tempel. 

Na een treinreis van 2 uur in een trein vol chagrijnige conductrices en vrouwtjes die thee, koffie, ijs en net gebakken kippenbouten (...) verkochten, kwamen we aan het op treinstation van Guangzhou waar onze gids en tolk genaamd Conny (voor met name het bezoek aan het kindertehuis) op ons stond te wachten. Ze gaf Xian meteen een knuffel en riep uit "this must be our little Guangzhou girl, welcome back!". Even grapte Maike dat zij de Guangzhou girl was, maar daar trapte Conny helaas niet in.

Aangezien we het vermoeden hadden dat Conny niet haar echte naam was, besloten we dit even na te vragen. Conny bleek eigenlijk Chang Li te heten, wat zoiets als "net zo mooi als de zonsopkomst bij de Pearl River" betekent. Op haar beurt was Xián wel benieuwd naar de betekenis van haar naam (die overigens in Guangzhou veel voorkomt). Conny antwoordde "Sjen (Xian) means charming quiet lady", over dat quiet zijn we nog niet helemaal uit, maar wel is ons opgevallen dat Xian tot een van de knappere chinese dames behoord (wellicht zijn we hierin wat emotioneel beïnvloed). Ook is Xian groter dan de gemiddelde chinees, van zowel haar eigen leeftijd als de generatie van haar oma's.

Maike won de weddenschap "hoe ziet Conny er uit". Gekleurd haar en plastic schoenen. En voilá. Ze had alleen niet bedacht dat Conny ook Leo mee zou nemen, de jongen die onze koffers droeg en verder weinig sprak. Om de woorden van Conny te herhalen: "This is Leo and he is learning how te be a man".

Na een taxirit door Guangzhou, kwamen we na 11 jaar weer aan bij het Victory hotel. Er is het één en ander opgeknapt, maar verder geen spat veranderd. Opweg naar een Cantonees restaurant zagen we overal op straat mensen badmintonnen. Aangekomen bij het restaurant kostte het 6 obers voordat we over konden brengen wat er precies besteld moest worden (en dat terwijl we gewoon de plaatjes op de kaart aanwezen). Het werd onder andere een biertje (althans, een pilsje van 3,6%, zal wel liggen aan het feit dat veel chinezen het gen missen dat ervoor zorgt dat je alcohol kan afbreken, echter was het wel een 600ml fles) en een fles rode wijn die door de serveerster in een bak met ijs werd gezet.. Maar we mogen niet klagen, de traditionele cantonese maaltijden waren overheerlijk.

Terug in het hotel nog even uit proberen te vogelen hoe we op alle devices gewoon op google, facebook of elke andere westerse site kunnen zonder dat de chinese overheid hier lucht van krijgt (nogsteeds niet helemaal gelukt) en een lange nacht slaap gehad, waren we aan toe.