De reis van de lege koffer

Aangezien onze voeten na gister wat protesteerden ("hallo, wij hebben ook vakantie ja"), besloten we vanmorgen tijdens het ontbijt vandaag wat rustiger aan te doen. Leuk bedacht, maar de uitvoering was wat minder. De dag begon namelijk met het laten maken van onze kapotte koffer bij de 'house keeping' van het hotel (er mist een wieltje en dat rijdt toch wat minder comfortabel). Na wat heen en weer gecommuniceer bleek dat het hotel ons niet kon helpen en we bij samsonite zelf terecht moesten. Er werd in het chinees een adres op een briefje geschreven dat we aan de taxichauffeur konden geven. Samen met de taxichauffeur, die volgens eigen zeggen ook salesman was (overigens het enige woord dat hij in het engels uit kon spreken en het enige dat hij verkocht zat in een multomap: speldjes van hello kitty en andere soortgelijke meuk) gingen we op pad. Met een lege koffer in de achterbak. 

Eenmaal bij het chinese adres aangekomen, belandden we in 's werelds grootste (in onze beleving dan) shoppingmal: Harbour City. Even gegoogled en dat ding was 185,800 vierkante meter groot, je kunt het je niet eens voorstellen hoe groot dat is. Na een half uur lopen ("mevrouw van de receptie, zijn we er al?", "Yesyes, you're almost there", jaja ammehoela) kwamen we dan eindelijk aan bij de samsonite store. Het was feest, het 2 koppige personeel sprak alles behalve de talen die wij spraken. Na wat heen en weer gehandgebaar werd duidelijk dat we naar een adres konden waar we de koffer in konden leveren, alwaar ze hem naar het repair centre zouden sturen en we de koffer weer heel over zo'n 3 weken konden ontvangen. Handig, als je china doorreist met een (kapotte) koffer. 

Maargoed, genoeg over die koffer. Was eigenlijk alleen ter illustratie dat we een aantal kilometer en uur verder waren (en zoals je al raad eigenlijk niks verder). De koffer maar in een locker geplaatst, schenen meer chinezen daar te doen, zodat we niet de hele dag met een lege koffer door Hongkong hoefden te banjeren. 

De dag kon dan eindelijk echt beginnen: met de star ferry voeren we van Kowloon naar Hongkong Island en gingen we met een lokale bus richting de Man Mo Tempel. Aangezien wij geen reet snapten van het bussysteem en de buschauffeur op zijn beurt niks snapte van ons engels en weg wilde, mochten we gratis meeliften. Wat van buitenaf nauwelijks opviel (Maike: "huh maar op google zag het er heel anders uit"), was van binnen een bijzonder plaatje, de busreis waard. 

Beetje onsmakelijk detail waarschijnlijk, maar tijdens onze lunchpauze in de McDonald's liet Xián perongeluk (...) een hele harde boer. Reden dat we dit vertellen: geen één chinees keek om. Orde van de dag hier. Net als het roggelen in de wc's, minder mooi aspect van China. Ander niet heel bijzonder detail maar toch leuk om te vermelden: we zijn er achter gekomen dat de chinese tekst op Xians shirt geen chinees is maar Japans. Oma, we hebben het voor je nagevraagd, er staat 'Don't worry'. Andere oma vroeg naar het weer: het is hier zo'n 30 graden, maar mega benauwd. Vandaag was het bewolkt, maar we zijn er nog niet achter of dat echte bewolking was of smog. Verder heeft Xián een baan aangeboden gekregen in het Metropark Hotel Kowloon waar we verblijven. 

Gelukkig kon de bewolking/smog de pret niet drukken en kregen we na een ritje met de tram een prachtig uitzicht over Hongkong vanaf de Victoria Peak.

Morgen nog even zwemmen in het hotel en naar de Wong Tai Sin tempel en dan zit onze tijd in Hongkong er alweer op: om half 5 gaan we met de trein richting Guangzhou (provincie Guangdong), waar Xián vandaan komt. De rit duurt zo'n twee uur, hopelijk krijgen we nog wat van de omgeving mee. 

Tot in Guangzhou!